Στην παγκόσμια ιστορία οι αγώνες των γυναικών για την υπεράσπιση και την υποστήριξη των δικαιωμάτων τους κατέχουν μια ιδιαίτερα σημαντική θέση. Η διαδρομή για την εξασφάλιση και την κατοχύρωση της ισοτιμίας ανάμεσα στα δύο φύλα δικαίως αντιμετωπίστηκε απ' τις γυναίκες ως μια υπόθεση που «κατακτιέται, δεν κερδίζεται»
Τα ατομικά δικαιώματα
Το πόσο εύκολα, σε ποιο βαθμό και με ποιον τρόπο οι διάφορες φεμινιστικές ιδέες πέρασαν ή, πολύ περισσότερο, εδραιώθηκαν στις διαφορετικές κοινωνίες, εξαρτάται σημαντικά από τη νοοτροπία, την κουλτούρα και τις αντιλήψεις που ήδη υπάρχουν και χαρακτηρίζουν κάθε χώρα, κάθε κοινωνία και κάθε φυλή. Έτσι λοιπόν, εξηγείται το γιατί η πορεία για την ισοτιμία δεν εξελίχθηκε ούτε ανάλογα ούτε γραμμικά σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Επίσης, οι γυναίκες, μέσα στην οργανωμένη τους δράση, είχαν και ακόμη έχουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των κοινωνικών προσδοκιών. Πιο αναλυτικά, όταν αναφερόμαστε στις κοινωνικές προσδοκίες εννοούμε το σύνολο των αναμενόμενων χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που καλείται καθένας μας να υιοθετήσει στη ζωή του, ανάλογα με το τι απαιτεί η κοινωνία στην οποία ζει, από αυτόν. Αναμφίβολα, ένας κύριος παράγοντας που καθορίζει αυτού του τύπου τις προσδοκίες είναι το φύλο. Οι κοινωνικές προσδοκίες, βέβαια, τείνουν να ενισχύονται από τα διάφορα πρότυπα εικόνας και συμπεριφοράς που κυριαρχούν σε κάθε κοινωνία, ιδιαιτέρως μέσω του τύπου και της τηλεόρασης. Έτσι, συχνότατο φαινόμενο είναι το μοντέλο της γυναίκας που πλασάρεται μέσα από τις διαφημίσεις να είναι αφενός περιοριστικό και αφετέρου έντονα υποτιμητικό και απαρχαιωμένο, αφού συνήθως εμφανίζεται ως η νοικοκυρά του σπιτιού, με την ευθύνη των παιδιών ή θα προβάλλεται ως υποκείμενο και σύμβολο σεξουαλικής έκφρασης.. Το βαθμό λοιπόν που τα πρότυπα αυτά επηρεάζουν την άποψη για τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, για τις ικανότητες και την αξία της, βάλθηκαν να μειώσουν και να εξαλείψουν οι γυναίκες μέσα από δραστηριότητές τους στη δραστηριότητές τους στη διάρκεια της σύγχρονης ο ιστορίας. Παρόλα τα εμπόδια που συνάντησε και συναντά η γυναίκα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα μεγάλα άλματα που έχει κάνει για την υπεράσπιση των ατομικών της δικαιωμάτων. Είναι αυτόνομη, έχει το δικαίωμα της αμειβόμενης εργασίας, είναι οικονομικά ανεξάρτητη, δικαιούται να διαθέτει και να διαχειρίζεται όπως θέλει το σώμα της, μορφώνεται, σπουδάζει, αποκτά εμπειρίες και επαγγελματική ειδίκευση, συμμετέχει στην πολιτική και τα κοινά, είναι συνταγματικά και νομικά κατοχυρωμένη.
Βέβαια, όμως, η παραπάνω περιγραφή δεν αντανακλά απόλυτα την πραγματικότητα, αφού παρ' όλες τις σπουδαίες κατακτήσεις η γυναίκα εξακολουθεί να υφίσταται σε διάφορες περιπτώσεις την κακοποίηση, σωματικής και ψυχικής φύσης, απ' την πλευρά του άνδρα, την απαξίωση και την υποτίμηση του «εγώ» της.
Έτσι ενώ υπάρχει θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών τόσο σε εργασιακό όσο και σε ατομικό επίπεδο δεν λείπουν οι βάναυσες ενέργειες βάρος τους. Μεγάλο ποσοστό γυναικών ομολογεί ότι έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της δουλειάς, ενώ το παζλ έρχονται να συμπληρώσουν τα όχι σπάνια γεγονότα των βιασμών ή της κακοποίησης, ακόμη και μπροστά στα παιδιά τους. Βέβαια το συγκεκριμένο θέμα αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού από την κυβέρνηση του Π.Α.Σ.Ο.Κ. ήδη από το 1984 όπου και προχώρησε στην ψήφιση του νόμου αναφορικά με το βιασμό. Ήταν ομολογουμένως μια προοδευτική κίνηση αλλά όχι τόσο αποτελεσματική από ότι μας έδειξε η ιστορία αφού πολλές γυναίκες φαίνονται να διστάζουν να καταγγείλουν ανοιχτά γεγονότα, όπως ξυλοδαρμούς ή όποιου είδους κακοποίηση σε βάρος τους, ίσως ακόμη και από ντροπή - αδικαιολόγητη βέβαια, αφού όντας στη θέση του θύματος την ευθύνη τη φέρει ο θύτης και όχι αυτές - ειδικά όταν τα περιστατικά αφορούν άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος (σύζυγος, πατέρας, σύντροφος, αδελφός κ.λ.π.).έτσι πολλές γυναίκες θέλοντας να αποφύγουν να φτάσουν τις υποθέσεις τους στα δικαστήρια, απευθύνονται στον εισαγγελέα ακροάσεων, για τη συμβολή του σε θέματα κακοποίησης ή κακομεταχείρισης απ' την πλευρά του συζύγου, και αρκούνται στις συστάσεις που αυτός θα τους απαγγέλλει.
Με βάση λοιπόν την παραπάνω κατάσταση καθίσταται σαφής η αναγκαιότητα σχεδίασης και εφαρμογής ενός συνδυαστικού πολιτικού πλάνου που θα περιλαμβάνει νομοθετική αλλά και κοινωνική κάλυψη καθώς ένα τόσο ευαίσθητο θέμα δεν μπορεί να λυθεί απλά και μόνο με την θέσπιση σχετικού νόμου αλλά απαιτείται η άσκηση μιας γενικότερης κοινωνικής πολιτικής που στόχο θα έχει την ευαισθητοποίηση των πολιτών σε τέτοιου είδους θέματα που ακόμα και στις μέρες μας εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού για την κοινωνία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου